| Wersja Bauart Peenemünde (Peenemünder Schnellbahnzüge)
pojawiła się na zamówienie Wehrmachtu w drugiej połowie 1940 roku jako kolej zakładowa (Werkbahn) dla Wojskowego Instytutu Badawczego
w Peenemünde (Heeresversuchsanstalt
Peenemünde). jeździły na trasie Zinnowitz
– Peenemünde na wyspie Uznam. Seria powstała w oparciu o konstrukcję składów Berlińskiego S-Bahnu (Baureihe ET/EB 167). Składy Peenemünde
różniły się sposobem zasilania: pantograf zamiast 3-ciej szyny oraz napięciem 1100 V DC zamiast 800-set. Część elektryczną zaadoptowano z przygotowywanej
przez Siemensa serii wagonów dla metra w Buenos Aires. Latem 1940 roku dostarczono pierwszych 10 skłodów, a w 1941 dodatkowo 5 (oznaczenia: Trw/Stw
01–15). |
| Pierwotnie pomalowane były w kolorach beżowy/czerwony natomiast podczas napraw
po nalocie w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 ("Operacja Hydra") stosowano malowanie w kolorze szarym (Wehrmacht grau). Jeszcze w trakcie
wojny trzy jednostki, z rodziny Peenemünde trafiły do Norymbergi (RBD Nürnberg, Bw München-Thalkirchen) i po przystosowaniu, jako ET 182, pracowały
na linii München Isartalbahnhof – Höllriegelskreuth-Grünwald (za LOKMagazin 7/2015 s. 60-63). |
Na rozkaz Sowieckiej Administracji Wojskowej kolej elektryczna zakończyła działanie
21 kwietnia 1946, wszystkie obiekty zostały rozebrane i wywiezione. Część powróciła z ZSRR w latach 1952/1953 do Berlina.
|
|
