ET 167 bzw. 166 - Bauart Peenemünde

   Wersja Bauart Peenemünde (Peenemünder Schnellbahnzüge) pojawiła się na zamówienie Wehrmachtu w drugiej połowie 1940 roku jako kolej zakładowa (Werkbahn) dla Wojskowego Instytutu Badawczego w Peenemünde (Heeresversuchsanstalt Peenemünde). Jeździły na trasie Zinnowitz – Peenemünde na wyspie Uznam. Seria powstała w oparciu o konstrukcję składów Berlińskiego S-Bahnu (Baureihe ET/EB 167). Składy Peenemünde różniły się sposobem zasilania: pantograf zamiast 3-ciej szyny oraz napięciem 1100 V DC zamiast 800-set. Część elektryczną zaadoptowano z przygotowywanej przez Siemensa serii wagonów dla metra w Buenos Aires. Latem 1940 roku dostarczono pierwszych 10 skłodów, a w 1941 dodatkowo 5 (oznaczenia: Trw/Stw 01–15).
 
   Pierwotnie pomalowane były w kolorach beżowy/czerwony natomiast podczas napraw po nalocie w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 ("Operacja Hydra") stosowano malowanie w kolorze szarym (Wehrmacht grau). Jeszcze w trakcie wojny trzy jednostki, z rodziny Peenemünde trafiły do Norymbergi (RBD Nürnberg, Bw München-Thalkirchen) i po przystosowaniu, jako ET 182, pracowały na linii München Isartalbahnhof – Höllriegelskreuth-Grünwald (za LOKMagazin 7/2015 s. 60-63).
 
   Na rozkaz Sowieckiej Administracji Wojskowej kolej elektryczna zakończyła działanie 21 kwietnia 1946, wszystkie obiekty zostały rozebrane i wywiezione. Część powróciła z ZSRR w latach 1952/1953 do Berlina.