W latach 20-ych ubiegłego wieku, zaplanowano zintensyfikowanie transportu węgla z obszaru Śląska do Drezna i Berlina na trasie Wrocław-Brochów ¹⁾ (Breslau-Brockau) - Legnica (Liegnitz) - Miłkowice (Arnsdorf ²⁾). W 1924 roku zarząd kolei Deutsche Reichsbahn zamówił w firmie Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft Berlin (AEG) przedstawienie projektu lokomotywy mającej na tej trasie obsługiwać pociągi z węglem o masie 2.200 ton i składy pasażerskie o masie 530 ton przy prędkości marszowej 45 km/h i z max prędkością 65 km/h. Projekt od początku bazował na układzie dwuczłonowym lokomotywy z układem osi 1’Co+Co1’ o sześciu osiach napędowych. Zaplanowano dostawę pierwszego egzemplarza na marzec 1926 r., jednak faktycznie dostawę realizowano od grudnia 1927 do czerwca 1928, gdyż do tej pory nie testowano tak dużych obciążeń i dużych prędkości. Dostarczono sześć egzemplarzy E95 01÷06. Pierwsze trzy były wyprodukowane przez AEG, w ostatnich trzech uczestniczył również Siemens-Schuckert zaangażowany w produkcję urządzeń elektrycznych.
    W owym czasie była to najsilniejsza i najbardziej kosztowna elektryczna lokomotywa DRG. Przy mocy 2.778 kW i masie 138,5 ton kosztowała 543.090 raichsmark (dla porównania nowoczesna ekspresowa lokomotywa parowa BR03 kosztowała 'tylko' 185.000 RM). W latach 1928÷1945 wszystkie lokomotywy E95 stacjonowały w Jeleniej Górze ³⁾ i były używane głównie do ciężkich pociągów z węglem - do czego najlepiej się nadają - na trasie pomiędzy Wałbrzychem (Waldenburg-Dittersbach ⁴⁾) a Zgorzelcem (Görlitz ⁵⁾), na Śląskiej Kolei Górskiej (Schlesische Gebirgsbahn). Zwiększono przy tym prędkość maksymalną do 70 km/h, a od późnych lat 20-ych, po rozszerzeniu elektryfikacji, także na trasie Wałbrzych - Świebodzice (Freiburg in Schlesien) - Jaworzyna Śląska (Königszelt) - Wrocław, prowadziły składy z 39 nowymi wagonami samowyładowczymi (Gattung OOt), o masie dochodzącej nawet ok 2.700 ton.

    W roku 1946 lokomotywy, na mocy reparacji wojennych, trafiły do ZSRR. Pod koniec 1952 r. wróciły jednak do Niemiec i trafiły do warsztatów naprawczych w Dessau. W 1959 roku trzy z nich, E 95 01 do E 95 03, przywrócono do pracy, podczas gdy pozostałe trzy były wykorzystywane jako dawcy części zamiennych. Lokomotywy, które zostały przywrócone do pracy, pracowały w ruchu ciężkich przewozów towarowych. E 95 01 i 03 były eksploatowane do roku 1969, a E 95 02 do 1970. W okresie służby, maszyny pierwotnie stacjonowały w lokomotywowni Lipsk (Leipzig-Wahren), ale już w 1960 r. przeniesiono je do Halle (Halle P). Prowadziły pociągi z węglem brunatnym z Geisel (Geiseltal, Saksonia) w kierunku Halle, Lipska i Erfurtu. Od końca lat 60-tych pojawiły się nowe konstrukcje lokomotyw i stare E95 przestały być potrzebne, dlatego w latach 1969/70 roku zostały wyłączone z eksploatacji. Proponowana dla nich nowa nazwa serii 255 nigdy nie została wykorzystana.
    Dwie lokomotywy zostały zezłomowane, natomiast E95 02 przeznaczono jako rezerwową dla lokomotywy  E 77 10  stacjonującej na dworcu głównym w Halle, gdzie w latach 1969/79 pełniła rolę stacji transformatorowej dla nagrzewnic elektrycznych - dzięki temu 'przeżyła' i ostatecznie trafiła do Muzeum Transportu w Dreźnie (Verkehrsmuseum Dresden) jako statyczny eksponat. Od 1979 roku rozpoczęto prace rekonstrukcyjne. Obecnie, są one prowadzone z ogromnym zaangażowaniem osobistym przez pasjonatów z Halle, "bo to jest bardzo trudna i żmudna praca przed nami".